insight/ogenblikken (vervolg)

Deze fotograaf haalt de wereld dichterbij. Hij legt verbanden, brengt gebeurtenissen samen. Hij gelooft in de gelijktijdigheid, zoekt de onlosmakelijke samenhang van de dingen en legt die vast. Losse ogenblikken, ogenschijnlijke toevalligheden rijgt hij aaneen. Wij als kijker gaan verbanden zien. Het leven wordt er mooier door.
Vier mannen in rust, zittend, liggend, op een gazon onder de sierlijke silhouetten van koepel en moskee. Bijna verscholen in het groen.

Al net zo opgenomen in het landschap liggen de vier witte huizen, ingedaald in een kom van het smalle dal, opgeslorpt door het struikgewas. De ronding van de gouden koepel in het park van zojuist intrigeert niet minder dan de grijze, verspringende daken van de Frans aandoende huizen. Twee verschillende disciplines: cultuur, natuur. Philippen stelt geen vragen. Hij neemt waar, laat de beide landschappen op zich inwerken.
Dat doet ook het meisje dat in het open raam zit. Ze is binnen, ze is buiten. In de spiegeling van de ruit is ze allebei. Afgekeerd van de fotograaf neemt ze de omgeving in zich op. Het groene T-shirt in het openstaande raam versterkt de osmose binnen-buiten.

Is het landschap dat ze ziet hetzelfde als op de foto met het niervormige meer? Zou kunnen, maar waarschijnlijk is dat niet. Of ze heeft het opgeslagen in haar geheugen en meegenomen naar haar plek op de vensterbank. Dan denken wij op dat moment wat ze ziet: de eindeloze stilte van een meer dat aan haar voeten ligt, ook het eenzame bootje ziet ze liggen, haast verscholen in een kom. Een dag aan het eind van het seizoen. Het strand wacht af. Misschien gaat ze nog eens terug. Volgend jaar. In het park bij de moskee vallen de eerste blaadjes, de mannen staan op, ze gaan weer aan het werk. De hagen bij de Franse huizen worden voorlopig niet gesnoeid. Ze staan er tegen de inkijk. Daarom legde de fotograaf ze vast. Hij liep er wél en níet aan voorbij, zou je kunnen zeggen. In het voorbijgaan worden de mooiste foto1s gemaakt. Als je er oog voor hebt, zoals Rafaël Philippen.
Het meisje sluit het raam, het landschap laat ze achter. Dat is voor óns.